ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΤΗ ΧΑΡΗ ΣΟΥ ΛΑΕ ΜΟΥ

Τον κομμουνιστή λαϊκό ποιητή Μιχάλη Σταυρακάκη ή Νιδιώτη πολλοί τον τίμησαν για το ποιητικό έργο του, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στο εξωτερικό. Δίκαια τον αποκάλεσαν προσκυνητή του λαού από το πιο γνωστό ποίημά του, το «Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου». Όμως ο Μιχάλης Σταυρακάκης δεν ήταν μόνο προσκυνητής του λαού, δεν ήταν μόνο ο ποιητής που έκφρασε τους πόθους και τους καημούς των ταπεινών ανθρώπων του μεροκάματου, δεν έμαθε να λέει μόνο το στιχάκι των δυστυχισμένων: «Αχ, Θεέ μου», όπως ο ίδιος με σεμνότητα γράφει σ' ένα ποίημά του για τον εαυτό του. Το πιο σημαντικό στοιχείο στο έργο του, αυτό που το ανεβάζει από την απλή στιχουργία των ριμαδόρων της μαντινάδας στο επίπεδο της λαϊκής λογοτεχνίας, είναι ότι δεν υποτάσσεται σ' αυτά που νιώθει και καταλαβαίνει ο καθημερινός άνθρωπος του μόχθου. Προσπαθεί να τον ανυψώσει, να του δείξει πόσο μεγάλος είναι ο άνθρωπος του λαού, όταν συνειδητοποιεί τη θέση του στην κοινωνία και τη δύναμή του να επιβάλλει το δίκιο του και το δικαίωμά του στην ευτυχία. «Γεια και χαρά σας, πεντακάθαρα χέρια. Γεια και χαρά σας, χέρια του μέλλοντος.» Μέσα στις δύο μόνο αυτές σειρές -που αναφέρονται στα φαγωμένα, αλλά αλέκιαστα από την κλοπή της εκμετάλλευσης εργατικά χέρια- ο Μιχάλης Σταυρακάκης, με τη λιτότητα και την αφαίρεση της πιο εκλεπτυσμένης, λόγιας ποίησης, μπόρεσε να χωρέσει το μεγαλείο των αληθινών δημιουργών του πλούτου, αλλά και των αληθινών δημιουργών της κοινωνικής εξέλιξης, της Ιστορίας. (Από τον χαιρετισμό του Δημήτρη Κουτσούμπα)