ΤΡΕΙΣ ΕΠΟΧΕΣ

Εν είδει ημερολογιακών καταγραφών, ο Στάθης Λιβαθινός γράφει για τη ζωή του. Για την "προετοιμασία", το πώς ένα παιδί που μεγαλώνει στα Εξάρχεια τις δεκαετίες του '60 και του '70 προσανατολίζεται προς την τέχνη. Για τη "μαθητεία", τα χρόνια των σπουδών του στη Μόσχα πλάι σε δασκάλους-επιγόνους του Στανισλάφσκι που σημάδεψαν την ιστορία του συγχρόνου θεάτρου. Για την επιστροφή του στην Ελλάδα και την "πράξη" -την επίμονη, ενίοτε και αγωνιώδη προσπάθεια να είναι κάθε παράσταση η κορύφωση μιας συλλογικής διαδικασίας-, για τους ανθρώπους που τον καθόρισαν. "Τρεις εποχές" οι οποίες, παράλληλα, μιλούν για την εξέλιξη κάθε καλλιτέχνη και την, αναπόφευκτη, διαχείριση της ματαιοδοξίας. Μιλώντας για συγκεκριμένες παραστάσεις του, που έχουν ήδη αφήσει το ίχνος τους στη νεοελληνική παραστασιολογία, ο Λιβαθινός καταθέτει το απόσταγμα της εμπειρίας του καλύπτοντας ένα ευρύ πεδίο ζητημάτων, από τη σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού και την αναζήτηση του "θέματος", έως τις ακροάσεις, τον αυτοσχεδιασμό, τη σκηνογραφία και τους θεατρικούς φωτισμούς, από την ηθική στο θέατρο έως τις απαιτήσεις του κοινού, και από το εγχείρημα της Πειραματικής Σκηνής το 2005 έως το όραμα για το Εθνικό Θέατρο και τη Σχολή του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)