ΟΙ ΣΥΝΟΜΗΛΙΚΟΙ (ΕΠΙΤΟΜΟ)

Μέχρι στιγμής, ό,τι καλύτερο έχει βρεθεί για να αποφύγει κανείς να πεθάνει νέος είναι τα γεράματα. Μόνο που, όταν δεν συνοδεύονται από αρρώστιες, συνοδεύονται από τη γελοιοποίηση. Λίγο να φροντίσει κανείς την εμφάνισή του, θεωρείται ότι "γαμπρίζει", "νεάζει", ή "παλιμπαιδίζει"· και λίγο να εγκαταλειφθεί στην ατημελησία, αντιμετωπίζεται σαν να περιέπεσε σε γεροντική μελαγχολία ή σε άνοια. Κορώνα χάνεις, γράμματα κερδίζουν οι άλλοι, αυτό είναι το αδιέξοδο της κατ' ευφημισμόν "τρίτης ηλικίας". Και το μόνο της αυθεντικό αντιστάθμισμα -η όποια συσσωρευμένη σύνεση- παραμένει στα αζήτητα. (Ζούμε, πάντα, σε κοινωνίες της παρορμητικής, νεανικής πρωτοβουλίας - όχι της μετριοπάθειας και του μεστού στοχασμού).

Ο Αρκάς εξερεύνησε ιδιοφυώς τι μας συμβαίνει μεταθανατίως στο "Η ζωή μετά". Οι "Συνομήλικοι" συνιστούν κάτι σαν "prequel" εκείνου του άλμπουμ. Δεν θα ήταν άστοχο να ονομαστούν και "Η ζωή λίγο πριν", αφού περιλαμβάνουν έναν εξίσου ιδιοφυή κατάλογο των όσων συμβαίνουν στο κλείσιμο του ανθρώπινου βίου. Οι τρεις κεντρικοί ήρωες -ο Γεράσιμος, ο Χαράλαμπος και ο Ζαχαρίας, ο σκύλος- αποτελούν τέλειες επιτομές τριών βασικών στάσεων απέναντι στον θάνατο: πλήρης άρνηση, συνετή αποδοχή ή οργισμένος συμβιβασμός. Την πλήρη άρνηση εκφράζει ο σχεδόν ενενηντάχρονος Χαράλαμπος, την αποδοχή ο εβδομηνταπεντάχρονος Γεράσιμος και τον οργισμένο συμβιβασμό ο "συνομήλικος" (εντεκάχρονος) σκύλος του.

"Ο σκύλος μάς μαθαίνει τη φιλία/αλλά η γάτα/μάς μαθαίνει τον κόσμο", έγραφε στην τελευταία ποιητική του συλλογή ο Γιάννης Βαρβέρης. Ο σκύλος των Συνομηλίκων μάς μαθαίνει την απέχθεια απέναντι στην ιδέα ότι σύντομα θα χάσουμε τον κόσμο. (Πέτρος Μαρτινίδης, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)