ΓΛΥΚΙΑ ΖΩΗ

Ιταλία σ ένα από τα νησιά της που δεν ορίζεται αλλά προφανώς είναι η Σικελία. Σε μια πόλη που επίσης δεν ορίζεται αλλά από τα ονόματα των οδών προφανώς είναι το Παλέρμο. Αρχές της δεκαετίας του –70. Οι ήρωες: μια ομάδα ελλήνων φοιτητών, διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης και με διαφορετικούς στόχους. Η ζωή τους διασταυρώνεται μ’ εκείνη ενός νεαρού σχετικά πανεπιστημιακού, επίσης Έλληνα.

Είναι η εποχή των ερώτων, της μοναξιάς, της πολιτικής και της έκρηξης του φεμινιστικού κινήματος. Στους κινηματογράφους πρώτης προβολής παίζεται το «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι». Την ίδια περίοδο η χώρα αποκτά το νέο σύμβολο του σεξ στο πρόσωπο της Λάουρα Αντονέλλι που εμφανίζεται στο «Μαλίτσια». Οι ήρωες οδηγούν Φίατ 500 αλλά και Άλφα Ρομέο.

Η αφήγηση είναι αποσπασματική: το κάθε ξεχωριστό κεφάλαιο με το δικό του τίτλο, στέκει από μόνο του ως διήγημα, όμως όλα μαζί δένουν δίνοντας την εικόνα της ζωής μιας γενιάς που διάλεξε να σπουδάσει και να ζήσει εκτός της γενέθλιας χώρας στην κρίσιμη ηλικία των πρώτων νεανικών χρόνων. Πρόκειται για τη γενιά που πολιτικοποιείται σε μια ελεύθερη δημοκρατική χώρα που αν όμως τολμήσει να κάνει πολιτική θα αποχαιρετήσει το διαβατήριο και την πρόσβαση στην Ελλάδα, όπου κυριαρχούν οι συνταγματάρχες.

Η δομή: μοιάζει με έναν χορό τραγωδίας ή και με ένα τσάμικο. Σε κάθε διήγημα ή μάλλον κεφάλαιο ένας από τους ήρωες πρωταγωνιστεί με το γέλιο ή το δάκρυ. Και συχνά κάθε ιστορία όταν έχει να κάνει με τον έρωτα δίνεται και από τις δυο πλευρές, εκ των οποίων στη μία πρωταγωνιστεί ο άντρας και στην άλλη η γυναίκα.

Οι ήρωες είναι διχασμένοι. Αλλιώς έμαθαν να ζουν στην Ελλάδα και αλλιώς καλούνται να ζήσουν. Τα πάντα διαφέρουν: από το φαγητό ως το κρεβάτι. Τα μακαρόνια δεν είναι το κυρίως γεύμα, είναι απλώς το πρώτο πιάτο. Και οι γυναίκες μπορεί να είναι πρόθυμες αλλά ενίοτε ως φεμινίστριες μπορούν να σου κάνουν απρόσμενες εκπλήξεις, άλλοτε δε ως καθολικές μπορεί να οδηγήσουν την κατάσταση στο γελοίο.

Υπάρχουν οι απογοητεύσεις από μάχες που χάνονται. Ενίοτε με άλματα στο χρόνο η αφήγηση θα δικαιώσει ή όχι το παρελθόν. Οι έφηβοι του 1967, νέοι άντρες πια διαμορφώνονται, βάζοντας τις βάσεις για ότι θ’ ακολουθήσει αυτό το μεγάλο διάλειμμα ζωής. Κάποιοι θα επιστρέψουν χρόνια μετά, ξανά και ξανά και θα οδηγηθούν σε απολογισμούς.

Ποιος εν τέλει πρωταγωνιστεί στο βιβλίο; Μάλλον η ίδια η χώρα που στην κρίσιμη ηλικία κατάφερε να πλάσει χαρακτήρες. Η ατμόσφαιρα της χώρας που ανάμεσα σε μια κόκκινη σημαία και σ’ έναν καθεδρικό έδινε και δίνει ακόμα τη δυνατότητα στη θεατρικότητα περισσότερο και λιγότερο στην απτή πραγματικότητα να κινητοποιήσει τους μηχανισμούς που εν τέλει παράγουν ζωή.

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

"Και περπάτησαν μαζί, αγκαλιασμένοι, σταματώντας και ανταλλάσσοντας φιλιά, σχεδόν αμίλητοι, μέσα στους στενούς άδειους δρόμους, μιας πόλης πολύ παλιάς που είχε δει τα πάντα. Μιας πόλης που ακόμα διατηρούσε ερείπια από τον τελευταίο πόλεμο που εκείνοι δεν είχαν ζήσει και που τους συντρόφευε, η πόλη και η νύχτα, σε ότι δεν θα έστεργαν να ξαναζήσουν στη ζωή τους ακόμα κι αν περνούσαν όλη τη ζωή τους μαζί.

Έκαναν έναν μεγάλο κύκλο και μέχρι να ξαναβρεθούν στο αυτοκίνητο ήταν μία τα ξημερώματα και παρά το πολύ κρασί εκείνος ένιωθε καθαρό το κεφάλι του και το σώμα του να διατηρεί μνήμες εφήβου μπροστά στην πρώτη ερωτική συνεύρεση.

Οδήγησε γρήγορα μέχρι το σπίτι νιώθοντας το χέρι της να παίζει σταθερά πάνω στο μπούτι του. Σ’ ένα από τα φανάρια του κέντρου, άρπαξε το κεφάλι του και τον φίλησε βίαια και με διάρκεια.

«Κάνε πιο γρήγορα αγάπη μου», ψιθύρισε μέσα στ’ αυτί του χαϊδεύοντάς τον με τη γλώσσα της.

Έφτασαν σπίτι και πήγαν παραπαίωντας αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι...."