ΤΟ ΤΡΥΠΙΟ ΒΟΥΝΟ

«Ένα πιστόλι μισοσκουριασμένο και γεμάτο λάσπες ήταν ακουμπισμένο πάνω σε μια χωματόπετρα. Τρομαγμένοι, χωρίς κανείς να τολμά να το αγγίξει, καρφώσαμε τα μάτια επάνω του. Η ζέστη από την έλλειψη του οξυγόνου και ο φόβος από το απροσδόκητο εύρημα, μας έβγαλαν γρήγορα έξω. Η απότομη αλλαγή στο φως μας τύφλωσε τα μάτια. Καθίσαμε παράμερα. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, σαν να θέλαμε να βεβαιωθούμε ότι ήμασταν εντάξει. Είχαμε γίνει και οι τέσσερις αγνώριστοι απ την λάσπη και τη μουντζούρα. Πήραμε το δρόμο για τα σπίτια μας, με τη σκέψη στο «Τρύπιο βουνό», και τον εφιάλτη του πιστολιού σφηνωμένο στο μυαλό μας...»