ΟΔΟΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ

Η πύλη των Λεόντων στις Μυκήνες ξεδιπλώνει τον κόσμο του Ομήρου. Ξεδιπλώνει την παιδική ηλικία της Ελλάδας. Και αν πάρουμε απάνου μας το παραμύθι, ξεδιπλώνει, πες, τη μυθολογία της παιδικής ηλικίας του καθενού από μας. Κυρίως όμως η πύλη των Λεόντων ανοίγει τη ματιά μας στις θάλασσες του Αιγαίου. Μας μιλά για το στόλο το χιλιοναύτη. Για τη διψασμένη έλαφο στο θυσιαστήρι του ιερέα. Για το βοριά που δροσερό τον πήραν τα καράβια. Η πύλη των Λεόντων μάς γέρνει από την πυρκαγιά της Τροίας στην άλωση της Πόλης. Και από την άλωση της Πόλης στην πυρκαγιά της Σμύρνης.

Τριάντα αιώνες μετράμε τα πατήματα των αλόγων να βαρούν το καλντερίμι της. Και ως τα σήμερα βρίσκουμε τα νερά ζωντανά και τα χρώματα φρέσκα. Μετράμε τα εκατοντάδες εκατομμύρια δολλάρια που πληρώσαμε πέρυσι σε Μιράζ και Εφδεκάξι, σε φερέσυχνα και σε φρεγάτες. Για να προστατέψουμε το ελληνικό Αιγαίο από γενεάς Ομήρου. Και θα τα πληρώσουμε και εφέτος και αύριο. Συναγμένα από τους κόπους και το καζάντι της ζωής ενός λαού για τα σχόλια, τις φάμπρικες και τα ιατρεία, που δεν τον αφήνουν να τα χτίσει.

Η πύλη των Λεόντων είναι ανοιχτή. Η μικρή Ελλάδα με τα μεγάλα μάτια και το λιγνό κορμί συνωστίζεται και περνάει. Και σήμερα. (Δημήτρης Λιαντίνης, Αθήνα 1989 - από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)